Het is alweer 4 jaar geleden
Dat langzaam het besef ontstond
Dat er iets niet klopte bij jou
Bijvoorbeeld als de treinen langs reden
En jij dat helemaal niet interessant vond
Maar treffender nog
Was het dat jij geen herkenning liet blijken
Als papa thuis kwam
Dat is niet normaal toch?
En ook dat je niemand recht aan kon kijken
Ook als we bij je bedje kwamen
Strekte jij geen armpjes naar ons uit
Het kon jou niet veel schelen
Wel blij dat we je in onze armen namen
Maar dat niet ècht geuit
Het stempeltje ‘autisme’ paste jou dan ook helemaal
Alleen hadden we niet gedacht dat jouw beperking zó groot zou zijn
Vol goede moed gingen we er tegenaan
En schreven we samen jouw verhaal
We werkten aan ieder stapje, al was ‘ie nog zo klein
We zullen nog heel wat regels moeten schrijven
De ene keer met meer moed dan de andere keer
Want het is soms ook best moeilijk
Maar positief zullen we altijd blijven
Jij bent zo’n heerlijk mannetje, dat besef ik me steeds weer!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten